Υπάρχουν κάποιοι περίεργοι φιλόσοφοι που υποστηρίζουν οτι στην ζωή πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ της ευχαρίστησης και του πόνου που δέχεται στη ψυχή του ένας άνθρωπος.
Προσωπικά δεν το καταλαβαίνω καθόλου αυτό το σκεπτικό. Ο σωματικός πόνος έχει χρησιμότητα. Σε προειδοποιεί οτι κάποιο όργανο πάει να χαλάσει. Ποιά είναι όμως η χρησιμότητα του πνευματικού πόνου; Γιατί τον χρειαζόμαστε στη ζωή μας; Δεν χρειάζεται να έχω πιεί παγωμένο καφέ για ξέρω οτι αυτή τη στιγμή πίνω ζεστό. Τι πιστεύετε;