Οι πειρατές πάντοτε ήταν κάποιοι άξεστοι, ανάγωγοι λεχρίτες που λεηλατούσαν, βίαζαν, ξόδευαν αλόγιστα τα χρήματά τους, και πολλές φορές στρέφονταν ο ένας εναντίον του άλλου. Συνήθως έχαναν στις μάχες μάτια, χέρια, πόδια, ενώ αν πιάνονταν αιχμάλωτοι απ’τον στρατό, απαγχονίζονταν ή τουφεκίζονταν. Γιατί λοιπόν τους θαυμάζουμε όλοι μας και τους έχουμε σε τόσο υψηλή εκτίμηση..?
Ένας πολεμιστής όταν πάει στον πόλεμο και σκοτώνει χιλιάδες τι κάνει κακή πράξη δεν κάνει; Ο θάνατος είναι καλό πράγμα; Όχι βέβαια; Χάνει χέρια, πόδια και γίνεται ήρωας. Παλιά οι γυναίκες αγαπούσαν τον βίαιο άνδρα. Όσο πιο πολύ τις έδερνε ή τις έβριζε ανέβαινε στην εκτίμησή τους. Ένα παράδειγμα στην ελληνική ταινία «Η ωραία του κουρέα» όταν ο Γκιωνάκης έδωσε ένα γερό χαστούκι στην Καραγιάννη του είπε δώσμου κιάλλη. Αυτό το σκηνικό ήταν παράδεισος για τις γυναίκες εκείνης της εποχής. Οι άνδρες το είχαν καμάρι να γίνουν πειρατές και οι γυναίκες να πέσουν στα χέρια τους. Μαζοχισμός. Ευτυχώς στην εποχή μας αυτά είναι ένας εφιάλτης, αλλά το πορτρέτο των πειρατών δεν έχει αλλάξει. Τα παιδιά όλα αυτά τα βλέπουν σαν κατορθώματα, αλλά δεν είναι. Σημασία δεν έχει για ποιο σκοπό αγωνίζονταν αλλά ο αγώνας που έκαναν να υπερισχύσουν δίδοντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, αν χρειαστεί. Αυτό είναι ηρωισμός και ο κόσμος έχει ανάγκη από ήρωες.
Έχετε απάντηση στην ερώτηση?
Συνδεθείτε ή εγγραφείτε για να απαντήσετε στην ερώτηση
Εγγραφείτε σε αυτή τη σελίδα
ή συνδεθείτε με έναν από τους παρακάτω λογαριασμούς σας
